Column
Wie eenmaal op een podium zingt en succes ervaart, ervaart een onbeschrijflijk gevoel. Echter, op een dag is dat gevoel niet langer voldoende, want dan wil je er ook van kunnen leven. Dat kan alleen als je meters maakt en groeit. En daar moet je offers voor brengen.
Ik maak me wel eens zorgen om de nieuwe aanwas. Muziekscholen verdwijnen uit het straatbeeld en broeiplaatsen als de Popronde, de Grote Prijs van Nederland en de talentstages van (Bevrijdings)festivals hebben het de afgelopen jaren zwaar.
Natuurlijk breken er veel acts door via social media. Maar als je dan die hit te pakken hebt, staat er nog geen goede live-act. Mijn doorbraak zorgde voor een plek in de huisband van De Wereld Draait Door, maar daar was ik destijds nog helemaal niet klaar voor. En het is zonde als de hype al gedoofd is wanneer je dan eindelijk live je plek gevonden hebt.
Men zegt dat je pas na 10.000 vlieguren van ervaring mag spreken. Over twee jaar zit ik twintig jaar in het vak. Via de gekste omwegen en met vallen en opstaan meters maken, heb ik mijn plek in dit muzieklandschap gevonden. Daardoor groeide ik als zangeres en groeiden ook mijn verdiensten.
Om te kunnen groeien, is plezier een voorwaarde. Wat dat betreft is het de variatie die het ‘m voor mij doet. Studio, radio, televisie, theatertour, musical, bedenk het maar. Verder merk ik dat ik plezier haal uit het begeleiden van jong creatief talent. Dat is ook wat groei met je doet: wat je geleerd en meegemaakt hebt, wil je doorgeven.
Natuurlijk zou ik graag nog eens in een zaal als AFAS willen spelen. Maar het heilige moeten zit bij mij meer in een duurzame carrière, waarin ik onderweg met getalenteerde mensen mooie avonturen mag beleven. Mooie bijkomstigheid is dat je daarmee anderen weer helpt en de kans geeft een carrière in deze industrie op te bouwen. Afstrepen is echt ondergeschikt aan de lol van dit mooie vak vol creatievelingen.