Eigenaarschap van de toekomst?
Je hoort het wel eens: “Een bedrijf heb je niet in bezit - je hebt het te leen van je kinderen.” Misschien klinkt dat wat zwaar, maar het raakt een kern. Zeker als je al jaren bouwt aan iets dat draait. Iets dat niet alleen voor jou belangrijk is, maar ook voor je mensen, je klanten, je omgeving.
Dan komt vroeg of laat de vraag: wat gebeurt er met dit bedrijf als ik er straks niet meer ben? Kunnen - en vooral: wíllen - mijn kinderen het overnemen? Of wil je juist dat zij hun eigen pad kiezen?
Zo’n vraag zet je aan het denken. Over controle. Verantwoordelijkheid. Over loslaten, zonder weggooien. En over de nieuwe generatie met andere ideeën over werk, eigendom en waarde.
In dat licht horen we steeds meer over steward-ownership. Een andere manier van kijken naar eigenaarschap. Niet gericht op verkoop of maximale winst, maar op behoud. In dienst van de missie, niet van de aandeelhouder.
Het idee: het bedrijf is van zichzelf. De winst wordt ingezet om de missie te versterken, niet om aandeelhouders te verrijken. Zeggenschap ligt bij mensen die nauw betrokken zijn - niet bij investeerders.
Werkt dat eigenlijk wel? Het lijkt misschien idealistisch, maar je komt het vaker tegen dan je denkt. Grote kans dat er Bosch-apparatuur in je keuken staat, je een Remeha CV-ketel hebt of onlangs door de Efteling hebt gewandeld. Misschien trok je vanmorgen wel een shirt van Patagonia aan. Allemaal bedrijven die werken volgens het principe van steward-ownership - waar de missie vóórgaat op winstmaximalisatie.
Steward-ownership is geen kant-en-klaar model. Het is maatwerk. Je voert het niet zomaar in. Er gaan veel gesprekken en gedachten aan voor af, maar het is ook een heel mooi proces. Het kan namelijk een antwoord geven op de fundamentele vraag: Hoe ziet eigenaarschap eruit als je het niet alleen voor jezelf organiseert, maar ook voor de toekomst?
